Κρίσιμη μέρα η σημερινή. Ουδείς πράγματι μπορεί να ξέρει πώς θα χαράξει η αυριανή μέρα, η επομένη των εκλογών. Ελάχιστοι εξ ημών πιστεύουμε πραγματικά σε κάποιο κόμμα ή ελπίζουμε ότι θα είχε μεγάλες διαφορές μια κυβέρνηση Ν.Δ. από μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Κοινός σκοπός και ευχή όλων μας, νομίζω, είναι από το εκλογικό αποτέλεσμα να αναδειχτεί μια κυβέρνηση όσο το δυνατόν λιγότερο αλαζονική - η αλαζονεία αργά ή γρήγορα συνεπάγεται ανικανότητα και διαφθορά.
Από μιας μορφής αλαζονεία της εξουσίας έπασχε όλη η διακυβέρνηση του τόπου από τον Κώστα Σημίτη, την τελευταία περίοδο της τελευταίας θητείας του. Αυτή η αλαζονεία ήταν που στοίχισε το 2004 την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ, παρότι ήταν η κυβέρνηση των μεγάλων (ενίοτε μεγαλειωδών) έργων, της ΟΝΕ, των Ολυμπιακών Αγώνων και της σύλληψης της «17 Νοέμβρη». Από τη μία το ασφυκτικά αποστειρωμένο και απαράδεκτα ελιτίστικο στιλ της «πεφωτισμένης δεσποτείας» του στενού πανίσχυρου κύκλου Σημίτη, το οποίο ενίοτε κυβερνούσε σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα, άλλες φορές και με το εθνικό συμφέρον (π.χ. το ασφαλιστικό νομοσχέδιο-φιάσκο Γιαννίτση, ο ξυλοδαρμός των συνταξιούχων έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, η σφοδρότητα της σύγκρουσης με την Εκκλησία). Και από την άλλη, το τρυφηλό στιλ ζωής πολλών κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, που ενίσχυε τις κραυγές και τους ψιθύρους για «μεγάλο φαγοπότι». Επρόκειτο για μια αλαζονεία που προκαλούσε οργή σε όλα τα φάσματα της ελληνικής κοινωνίας και ακόμα και σήμερα ενδέχεται να στοιχίσει σε ψήφους στο ΠΑΣΟΚ.
Πρωτόγνωρη όμως είναι η αλαζονεία, η απόλυτη ανικανότητα και η διαφθορά από τις οποίες κατάφερε να ξεχειλίζει όλο το κυβερνητικό σύστημα της Ν.Δ. μέσα σε μόλις τριάμισι χρόνια εξουσίας, χωρίς παράλληλα να έχει κάνει ούτε μία σωστή για τη χώρα ενέργεια. Πρόκειται για μία εγγενή αλαζονεία η οποία υποκρύπτεται ύπουλα πίσω από επιταγές περί «σεμνότητας και ταπεινότητας», που ωστόσο δεν απέτρεψαν ούτε την κυρία Μπακογιάννη - Μητσοτάκη από το να συχνάζει σε συγκεντρώσεις της πλουτοκρατίας όλο το φετινό καλοκαίρι, ούτε τον κ. Ρουσόπουλο από το να… συσσωρεύει σε όλως τυχαίως εξευτελιστικές ουτοπικές τιμές σπίτια και εξοχικά… Αυτό που σχεδόν τρελαίνει τον κοινό νου είναι η μιζέρια των απερχόμενων αυτής της Δεξιάς. Σε κάθε τους βήμα, πράξη-απραξία στην οποία προβαίνουν, αποδεικνύουν πως διακατέχονται από μια μικροπολιτική και στενά κομματική νοοτροπία, από μια μιζέρια καταρχήν εσωτερική, η οποία ωστόσο εξαφανίζεται ως διά μαγείας όταν πρόκειται για… τις τσέπες τους, την «καρέκλα» τους και τα προσωπικά τους συμφέροντα. Σωρεία σκανδάλων που φανερώνουν πως ουκ ολίγα ήδη χορτασμένα από τους μπαμπάδες τους «γαλάζια παλικάρια» έπεσαν να φάνε τον εθνικό πλούτο και τις οικονομίες τις δικές μας, με όρεξη λιμασμένου, συνυπάρχουν με αδιάφθορους μεν, αδιάφορους δε και δειλούς κυβερνητικούς παράγοντες, τους οποίους οι διεφθαρμένοι παίζουν στα δάχτυλα.
Μικροκομματισμός, μια διάθεση στασιμότητας και μια εσωτερική και εξωτερική κατάσταση λιμναζόντων υδάτων ήταν τα βασικά στοιχεία που χαρακτήρισαν την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Χωρίς ίχνος ζωντάνιας, ορμής, τόλμης και πνοής. Ανθρωποι που, στην καλύτερη περίπτωση, βρίσκονται σε μια ψυχική κατάσταση αραχτοσύνης. Μα ακόμα κι όταν αποφάσιζαν πράγματι να κάνουν κάτι, το έκαναν στον δικό τους χρόνο, όταν τους βόλευε και είχαν τελειώσει με τις διάφορες μικροδουλειές τους, τα γεύματα και τις εσωτερικές τους αναζητήσεις - κομματικές και προσωπικές. Εξέθεσαν την Ελλάδα διεθνώς (π.χ. Απογραφή, «ασύμμετρη απειλή» της «χαϊδεμένης» επίλεκτης της κυβέρνησης Καραμανλή κυρίας Μπακογιάννη) και μας βούτηξαν όλους σε μια κατάντια κακομοιριάς, τσιφούτικων και μικρόμυαλων υπολογισμών, και μιζέριας, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολυτελή τους διαβίωση. Στο ’50 πάνε να μας γυρίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου