«Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ, βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε»: οι ιστορικοί αυτοί στίχοι της Ευγενίας Παπαγιαννοπούλου μου έρχονται στο μυαλό πολύ συχνά τώρα τελευταία. Για την ακρίβεια, από τότε που ξέσπασε η μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, κάθε φορά που παρακολουθώ δελτίο ειδήσεων στο MEGA... Το πάθος των συντελεστών του δελτίου για το συγκεκριμένο θέμα και η κοινή τους άποψη και προτίμηση είναι τόσο έντονες που διαπνέουν όλα τα θέματα. Αυτό καταλήγει πρακτικά στην παρουσίαση της πραγματικότητας μέσα από ένα πρίσμα που είναι -επιεικώς...- διάφορο από αυτό που (όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, όπως φανερώνουν οι συζητήσεις σε όλα τα μπλογκ, όποιος και να είναι ο προσανατολισμός του καθενός) χρησιμοποιεί ο «μέσος συνετός» πολίτης για να κρίνει τα τεκταινόμενα.
Κάπως έτσι, τις τελευταίες μέρες, εντυπωσιάζει η σφοδρότητα της επίθεσης την οποία οι συντελεστές του δελτίου ειδήσεων του MEGA εξαπολύουν, με αυξανόμενη ένταση, εναντίον όσων τολμούν να μιλήσουν για «πετυχημένα διαζύγια» ή για απομακρύνσεις στελεχών από το μέλι -συγγνώμη, την πρώτη γραμμή των οργάνων και άρα της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ- μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Την ίδια ώρα παρακολουθείς άναυδος εκείνους, που (προ ολίγων ωρών!) κατηγορούσαν τον Παπανδρέου επειδή τόλμησε να μιλήσει για «υπονομευτές», πώς σπεύδουν τώρα να δουν σκοτεινές δυνάμεις και κίνητρα πίσω από την ολίγον παιχνιδιάρικη δήλωση- εκτίμηση του υπουργού Αμυνας κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη για την έκβαση της μάχης για την προεδρία που εκτυλίσσεται στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Πολλά από τα παραπάνω εξηγούνται αν λάβει κανείς υπόψη του τον πανικό που έχει αρχίσει να καταλαμβάνει πολλούς από εκείνους που την επομένη των εκλογών διακήρυτταν πως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι «τελειωμένος» επειδή «δεν κάνει, βρε παιδί μου, για ηγέτης».
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι σχεδόν εκ γενετής δίνουν ένα ξεκάθαρο στίγμα - αρνητικό ή θετικό. Ωστόσο είναι ελάχιστοι, αποτελούν την εξαίρεση. Οι περισσότεροι εξ ημών εξελισσόμαστε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής, καθ’ οδόν προς το νοητικό εκείνο καθοριστικό σημείο όπου αυτό που θα έχουμε γίνει θα είναι μη αναστρέψιμο. Τότε θα χωρούν ίσως βελτιώσεις και αλλοιώσεις, αλλά ο κύβος θα έχει ριφθεί.
Κάπως έτσι νομίζω έχει γίνει και με τον Γιώργο Παπανδρέου. Μπορεί πράγματι όταν έλαβε το χρίσμα για αρχηγός του Κινήματος, προκειμένου να αποφευχθεί η απόλυτη συντριβή του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, να μην έκανε γι’ αυτή τη δουλειά. Ετσι λένε τουλάχιστον οι εχθροί του, διότι δεν μιλάμε για «αντιπάλους» αλλά για «εχθρούς», κρίνοντας από την ένταση των επιθέσεων που εξαπολύονταν από την πρώτη στιγμή εναντίον του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Διαρρέουν επίσης τεχνηέντως πως «είναι υπερβολικά “καλό παιδί”, UFO και αδύναμος» για να του εμπιστευτούν ποτέ οι Ελληνες πολίτες την πρωθυπουργία της χώρας.
Η αλήθεια είναι πως για καιρό ο Γιώργος φαινόταν να έχει πρόβλημα. Αδυνατούσε να κουμαντάρει τα -χαμογελαστά και μη!- λαμόγια-πιράνχας του κόμματος: δεν ήθελε να φανεί αυταρχικός και να τους διαλύσει όλους αυτούς μαζί με τα «μαγαζάκια» τους, αλλά δυσκολευόταν και να χωνέψει τον βαθμό της διάβρωσης και της σήψης στην οποία είχαν υποκύψει ουκ ολίγοι των «συντρόφων», παλαιών και μη, εκσυγχρονιστών αλλά και «μπαλαντέρ».
Τώρα όμως ο Γιώργος είναι κάποιος άλλος. Εγινε κάποιος άλλος. Οχι, δεν διαβρώθηκε ούτε ξεπουλήθηκε - με καμία έννοια του όρου. Απλώς πέρασε μια άγρια δοκιμασία. Μια δοκιμασία μιας τέτοιας αγριότητας που συνήθως δοκιμάζουν μόνο οι καθαροί άνθρωποι που όμως είναι «από κάτω», δεν έχουν ούτε «πλάτες» ούτε «τζάκια» να αποτρέψουν προκαταβολικά οποιαδήποτε παρόμοια επίθεση. Ωστόσο μέσα από μια τέτοια δοκιμασία φαίνεται αλλά και καθορίζεται η στόφα ενός ανθρώπου. It either makes you or breaks you: σε διαμορφώνει δυνατό και γερό ή σε τσακίζει.
Και ο Γιώργος άλλαξε. Τα έβαλε ονομαστικά με τα πολύ συγκεκριμένα (και) εκδοτικά συγκροτήματα που είχαν συμφέρον να μην επανεκλεγεί. Μίλησε για ρήξεις με πρακτικές, νοοτροπίες, πολιτικές και απόψεις που είχαν πλέον γίνει καθεστηκυίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, καθιστώντας το γήπεδο γκολφ των «νέων τζακιών» και των απανταχού αρπακτικών. Μίλησε και για ρήξεις με ανθρώπους: αυτό το τελευταίο είναι που τώρα θορυβεί εκείνους που έσπευσαν να τον θάψουν, ξεχνώντας ότι έναν αληθινά καθαρό άνθρωπο δεν μπορούν να «τον τελειώσουν» τόσο γρήγορα τόσο άγαρμπα τόσο αλαζονικά. Τόσο φθηνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου