Την περασμένη εβδομάδα ένιωσα πραγματικά σαν να την πέρασα ολόκληρη σε έναν κόσμο προσομοίωσης. Κάτι σαν το «Second Life», ένα διαδραστικό, τρισδιάστατο «παιχνίδι» στο Ιντερνετ, που βασίζεται σε εναλλαγές ρόλων και ταυτοτήτων και σε εναλλακτικές παράλληλες πραγματικότητες και στην προσομοίωση. Πρόκειται για μια οργανωμένη εικονική πραγματικότητα, η οποία αριθμεί χιλιάδες μέλη παγκοσμίως και της οποίας ο αντίκτυπος έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον διαφημιστών, πολιτικών, βιομηχανιών, τραπεζών, ακόμα και της Καθολικής Εκκλησίας.
Ετσι, λοιπόν, στη δική μας εγχώρια προσομοιωμένη πολιτική πραγματικότητα ο πρωθυπουργός και επικεφαλής της Ν.Δ. Κώστας Καραμανλής το παίζει ανεύθυνος ανώτατος άρχων της πολιτείας και ισχυρίζεται ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει ο ελληνικός λαός να είναι ευγνώμων επειδή η κυβέρνηση αποκάλυψε το σκάνδαλο των ομολόγων…
Σε εξίσου μακρινή από την πραγματικότητα σφαίρα, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου μιλά για «γκρίζες ζώνες», Ελληνοτουρκικά και Σκοπιανό, ερχόμενος σε ευθεία αντίθεση με τις θέσεις, τις απόψεις, τις επιδιώξεις και τις πράξεις της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε έως το 2004! Σαν να μην μας έφτανε που οι βασικοί πολιτικοί μας μοιάζουν να πράττουν σαν να μην υπάρχει αύριο, τώρα μιλούν και σαν να μην υπάρχει χθες…
Μοιάζει οξύμωρο που σε μια εποχή όπου ακόμα και στη χώρα μας η πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται σε μεγάλο βαθμό και με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα (Ιντερνετ, προσωπικές ιστοσελίδες, blogs, YouTube), συντελείται από τους πολιτικούς μια πιο αδιάντροπη από ποτέ δημόσια παραποίηση όχι μόνο της πραγματικότητας αλλά και των πεπραγμένων των κομμάτων τους, ακόμα και των ίδιων των εαυτών τους. Μια κάποια κατανόηση αυτού του φαινομένου έρχεται από ξένους σύγχρονους φιλοσόφους και επιστήμονες, οι οποίοι ανάμεσα στις αρνητικές συνέπειες μιας υπερβολικής παραμονής στον virtual reality κόσμο του «Second Life», αναφέρουν την αναίρεση της πραγματικής ζωής, των εμπειριών, των αναμνήσεων, των στόχων και των πολύ απτών αντικειμενικών και εξωτερικών καταστάσεων που την ορίζουν. Το να προσδίδεται μεγάλη σημασία και αξία σε αυτήν τη Δεύτερη Ζωή, λένε, σημαίνει ότι ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της κανονικής, της πραγματικής ζωής, δύναται να «ξαναγυριστεί», να ξεγίνει και να επαναληφθεί διαφορετικά αυτή τη φορά, σαν ένα εγκεφαλικό «πείραμα» που στερείται οποιασδήποτε ηθικής σημασίας ή αίσθησης ευθύνης. Ενα αποτέλεσμα είναι ότι το χάσμα ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα, στον φανταστικό (προσομοιωμένο και άρα αναστρέψιμο, ή απλώς εντελώς της προσωπικής ιδιωτικής σφαίρας) κόσμο και στον πραγματικό διευρύνεται διαρκώς επικίνδυνα. Πριν από κάμποσα χρόνια ένας διανοητής είχε αποκαλέσει το φαινόμενο αυτό αποξένωση. Λεγόταν Καρλ Μαρξ.
Γι’ αυτό ίσως (ως ο μόνος εν ενεργεία πολιτικός, υποψιάζομαι, που έχει διαβάσει καλά τον Μαρξ και όχι σε περίληψη) και ο Κώστας Λαλιώτης ήταν ο μόνος που, ως συνήθως, συνόψισε την πραγματικότητα της σημερινής μας κατάστασης καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Μιλώντας περί «καταλληλότερου» και «καταλληλότερου ακατάλληλου», συμπύκνωσε όλον τον προβληματισμό που μετατρέπεται σε αδιέξοδο, αντίδραση, οργή και ενίοτε απελπισία, που νιώθουν σε αυτές τις εκλογές οι Ελληνες. Γιατί, κακά τα ψέματα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά αυτό είναι το ερώτημα στα χείλη όλων μας: ποιον να ψηφίσουμε; Ποιος είναι ο λιγότερο επικίνδυνος, ο λιγότερο ακατάλληλος; Στο ερώτημα αυτό ο καθείς καλείται να δώσει τη δική του απάντηση και ανάλογα να ψηφίσει. Αρκεί αυτή η επιλογή μας να έχει ληφθεί εντός των πλαισίων της αληθινής, καθημερινής και ολοένα και πιο πιεστικής πραγματικότητας, και ουχί της Δεύτερης Ζωής που επιδιώκουν να μας πασάρουν. Η εικονική πραγματικότητα μπορεί να μοιάζει με ένα πιο πολύχρωμο και ενδιαφέρον μέρος, αλλά οι αληθινές πραγματικότητες της ανθρώπινης κατάστασης είναι αναπόφευκτες. Γι’ αυτό και το μοναδικό κρίσιμο ερώτημα είναι: ποιος είναι ο καταλληλότερος να τις αντιμετωπίσει; Σε αυτή τη ζωή, όμως. Τη μοναδική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου