Η ύποπτη αυτή πρακτική είχε ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Αυτές τις μέρες όμως έφτασε στο αποκορύφωμά της και -ευελπιστώ- στο απροχώρητο με τη νέα «εφ’ όλης της ύλης» συνέντευξη του Επίτιμου στο ΜEGA. Αναφέρομαι στην «πρακτική του Aλτσχάιμερ», έναν όρο του οποίου η αληθινή πατρότητα θα πρέπει να αναζητηθεί στα λεγόμενα του προέδρου του ΛΑΟΣ κ. Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος, αντιδρώντας στις δηλώσεις που έκανε με το γνωστό ύφος της αυθεντίας ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τον κατηγόρησε για «πολιτικό Αλτσχάιμερ».
Πράγματι, δεν σηκώνει καν να το σκέφτεται κανείς: να βρισκόμαστε λίγο πριν από το 2008 και να δεχόμαστε μαθήματα πολιτικής αποτελεσματικότητας, ορθότητας και ηθικής από τον κ. Μητσοτάκη! Ο οποίος μας… εγγυάται ότι συμφωνούσε μαζί του ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής όσον αφορά στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων - γνωρίζοντας βέβαια πάρα πολύ καλά ο κ. Μητσοτάκης πως είναι απίθανο να ανοίξουν τα αρχεία της Προεδρίας της Δημοκρατίας εκείνης της εποχής και έτσι να αποδειχθεί το αληθές ή ψευδές των όσων ισχυρίζεται…
Ενας ακόμα μαέστρος της πρακτικής αυτής έχει αποδειχτεί περίτρανα τις τελευταίες μέρες πως είναι και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Ετσι, πριν από περίπου έναν μήνα εκθείαζε τον κ. Κώστα Σημίτη ως «εγγυητή της ενότητας του ΠΑΣΟΚ» και ορμούσε εναντίον όσων τολμούσαν να μιλήσουν για «εξωθεσμικές παρεμβάσεις». Τώρα, στις αρχές της εβδομάδας… κατήγγειλε πως η ανάληψη της προεδρίας του κόμματος το 2004 από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου ήταν απόρροια «μαγειρεμάτων που έγιναν σε ένα διαμέρισμα της οδού Αναγνωστοπούλου» (δύο διάσημοι ένοικοι της εν λόγω οδού είναι οι κύριοι Κώστας Σημίτης και Χρήστος Λαμπράκης…), ενώ στα μέσα της εβδομάδας εγγυητές της ενότητας του ΠΑΣΟΚ έγιναν ξαφνικά -πάντα κατά τον κ. Βενιζέλο- ο ίδιος και οι δύο του αντίπαλοι για την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ (ο σημερινός πρόεδρος Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Σκανδαλίδης)! Και είναι ίσως η -σε αντιαισθητικό βαθμό- κατάχρηση της πρακτικής αυτής του Αλτσχάιμερ από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, σε συνδυασμό με τη λύσσα με την οποία οι «ταγμένοι» υπερασπιστές του καταφέρονται εναντίον όσων τολμούν να έχουν… διαφορετική άποψη από αυτούς, που οδήγησαν στην εξαίσια εκείνη στιγμή - αυτοκριτικής; Κριτικής; Ο νους δεν το σηκώνει… - του κ. Βενιζέλου σε ομιλία του στη Θράκη. Οπου, απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους, σε μια παθιασμένη αποστροφή του λόγου του, ο επίδοξος πρόεδρος τους είπε: «Εδώ, τώρα, το σωστό σύνθημα είναι: ‘‘Ευάγγελε, άλλαξέ τα όλα!’’. Αλλά δεν το άκουσα». (Γιατί άραγε;…)
Το στοίχημα δεν είναι να βρεθεί ο «αντι- Καραμανλής», όπως -ορθώς, νομίζω- λέει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Είναι να βρεθεί εκείνος που θα κάνει όλα όσα ο κόσμος ήλπισε πως θα έκανε ο Καραμανλής και εκείνος, έως σήμερα, δεν έχει πράξει. Ποια είναι αυτά; Κατ’ αρχάς να συγκρουστεί με τα κατεστημένα που κρατούν τη χώρα πίσω και όλους εμάς δέσμιους μιας μίζερης πραγματικότητας και ενός σκοτεινού μέλλοντος όπου ό,τι δεν είναι διαβρωμένο και ευτελές είναι καταδικασμένο στην αποτυχία, στην αφάνεια και στον περίγελο. Τα κατεστημένα αυτά είναι εσωκομματικά (όσον αφορά και στα δύο κόμματα), θεσμικά, επιχειρηματικά και διεθνή. Οποιος αρχηγός ή ηγετικό στέλεχος ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων έχει τη θέληση, την επιμονή, το κουράγιο, την ευστροφία και τις βάσεις να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτά τα κατεστημένα και τις, πολύ συχνά, ύποπτες ιδέες, ιδεοληψίες και αντιλήψεις -πολιτικές, κοινωνικές, εθνικές, ιστορικές, νομικές και θεσμικές- που διακινούν, θα έχει πετύχει. Θα έχει πολεμήσει επιτυχώς την πρακτική του πολιτικού και κοινωνικού Αλτσχάιμερ της ιδιοτέλειας και του οπορτουνισμού, και θα έχει εμφυσήσει τη χώρα με ένα νέο είδος πατριωτισμού (όπως το αποκαλεί και ο Γιώργος Παπανδρέου), δίνοντας σε όλους μας, πράγματι, «το φιλί της ζωής» που τόσο λαχταρούμε και έχουμε ανάγκη. Γιατι -παραφράζοντας το σλόγκαν της ομώνυμης ταινίας «Το φιλί της Ζωής» αλλά και τα παμπάλαια γκράφιτι εγκαταλειμμένων κτιρίων των δυτικών προαστίων- η ζωή είναι ωραία και… δεν τα’ χει με άλλον. Πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου