Το παιχνίδι της αποπλάνησης ξεκίνησε σωστά. Με όλες τις καθωσπρέπει φανφάρες και τις καθιερωμένες, επιφανειακότατες, δήθεν θεωρητικές συζητήσεις περί του βάθους και της ενάργειας των διαφορών που χωρίζουν σήμερα την (κεντρο)Αριστερά από την (κεντρο)Δεξιά. Φέτος, όμως, το πράγμα δεν μοιάζει να εξελίσσεται κατά την παραδοσιακή συνταγή: ελάχιστους μήνες πριν από τις κάλπες, και οι πατέρες του έθνους ακόμα αδυνατούν να συμφωνήσουν ποιος είναι ο αληθινά Αριστερός και ποιος ο Δεξιός, ποιος ο original Ακροδεξιός και ποιος ο faux... Τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται - ή τουλάχιστον, όχι μόνον. Εάν δηλαδή εφαρμόζαμε εδώ το «πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι», άστα να πάνε… Τίποτε δεν θα παρέμενε όρθιο. Εχθροί, φίλοι και ιδεολογίες μοιάζουν να έγιναν ένα - συνονθύλευμα.
Και κάπως έτσι, εν μέσω θέρους, το κόλπο συνεχίζεται. Οι πολιτικοί ξεφυσάνε, αλλά το παίρνουν απόφαση: οι θαλαμηγοί, τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, οι νησιωτικές και παραθαλάσσιες επαύλεις σε όλη την Ελλάδα και οι εξωτικοί προορισμοί πρέπει να περιμένουν για μία άλλη μέρα, γιατί ο κόσμος εδώ, καρφωμένος, τους παρακολουθεί στα χλιαρά, λεξιλαγνικά κοντραρίσματά τους… Σαν από πολύ μακριά ακούω την υπουργό Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου να δηλώνει πως έχει «αντιπάλους και όχι εχθρούς». Ολα βολικά, τακτοποιημένα και ανώδυνα όταν κάτι δεν τους κόφτει προσωπικά. Τα πάντα ανάγονται σε επίπεδο «ιδεολογικό», οτιδήποτε μπορεί να εμφανιστεί -ανάλογα με την ισχύ αυτού που το «βαφτίζει»- ως λογικό και αντικειμενικό, εάν όλα θεωρηθούν σχετικά.
Σε αυτόν τον παγερό καύσωνα μοναδική διέξοδος η συλλογική ανάγκη μας για μία ψευδαίσθηση, για ένα αληθοφανές παραμύθι με γνώριμη ηχώ, μία αποπλάνηση, έστω και στυγνή, αλλά με όλη την παραδοσιακά απατηλή γοητεία της σημειολογίας της. Μοιάζει σαν διαφήμιση γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας: «ΘΕΛΩ ΝΑ με αποπλανήσεις τώρα»…
Μόνον που δεν τη θέλεις πια την ψευδαίσθηση. Σε αφήνει με ένα κούφιο ανικανοποίητο συναίσθημα. Αυτό το καλοκαίρι όλα είναι διαφορετικά και όλα έχουν αλλάξει. Εννοιες και καταστάσεις απόλυτες και έντονες αποκαλύπτονται, απτές, στον αέρα, και το παιχνίδι της αποπλάνησης δεν το ανέχεσαι, δεν σε αφορά πια, γιατί έχεις ανακαλύψει τον ορό της αλήθειας. Στην πράξη, σου αποδεικνύεται ο πιο αγαπημένος φίλος, αληθινός και συγκλονιστικός. Οχι απλώς επειδή πρώτα σου ξεκαθαρίζει χωρίς τσιριμόνιες πως ναι, ο μικρός Πλούτωνας έχασε τη θέση του ως πλανήτης στο ηλιακό σύστημα, έχασε τις προάλλες και τον τίτλο του μεγαλύτερου πλανήτη-νάνου. Αλλά βασικά επειδή σου φωτίζει εκείνον ο οποίος πάντα θα υπολογίζει τον μικρό Πλούτωνα ως πλανήτη, δεν πάνε να λένε και να κάνουν οι άλλοι ό,τι θέλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου