Πάντα μας ενέπνεε πάθος και πάθη το «αμαρτωλό» ΠΑΣΟΚ. Σε μας δηλαδή που δεν θυμόμαστε την πρώτη φορά που εξελέγη το ’81, επειδή ήμαστε τότε βρέφη. Σε μας που ανήκαμε στη λεγόμενη «μεσαία τάξη» και στον -αργότερα έγινε ψηφοθηρικά περιζήτητος- «μεσαίο χώρο», στην τάξη δηλαδή που ποτέ δεν ήταν ούτε έγινε «καθεστηκυία». Ούτε επί Καραμανλή (του μεγάλου, του ικανού, του δημιουργικού…) ούτε επί Παπανδρέου. Εκεί ανήκαμε, σε αυτό το πολιτικό no man’s land που υπήρξε ο κοινωνικός και οικονομικός συνεκτικός ιστός της σύγχρονης Ελλάδας. Γι’ αυτό τους φάγαμε στο κεφάλι και τους δεξιούς, αλλά και πληρώσαμε σε μεγάλο βαθμό το κόστος της «αλλαγής», η οποία για πολλούς που αλλιώς δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα έφερε το ΠΑΣΟΚ…
Γι’ αυτό και όσοι εξ ημών αγαπήσαμε το ΠΑΣΟΚ, το κάναμε με όλη την ορμή, το πάθος, τον παραλογισμό και την απόλυτη ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει έναν μεγάλο έρωτα που ήταν υπερβολικά έντονος ώστε ποτέ να μην ξεπεραστεί ως γλυκιά ανάμνηση, να μην «αξιοποιηθεί» για προσωπική πολιτική και εν γένει επαγγελματική διαδρομή ή να μην εξελιχθεί σε ανακουφιστική αδιαφορία.
Κάπως έτσι έζησα κι εγώ το ΠΑΣΟΚ. Από πιο κοντά και από πιο μακριά - ποτέ ως μέλος. Τα περισσότερα χρόνια, ενώ βρισκόμουν μέσα στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, που αυτές τις μέρες έχει την τιμητική του (είναι τα διαβόητα «συμφέροντα» που φέρονται να επιχειρούν ενεργά να χειραγωγήσουν το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τις.. κραυγές και τους ψιθύρους στα κανάλια αλλά και τις αλληλοκατηγορίες που ανταλλάσσουν δημοσίως και μη τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ). Το ερωτεύτηκα το ΠΑΣΟΚ, με συνεπήρε. Οπως και εκατομμύρια άλλους πολίτες -αυτό φάνηκε και από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση-, όμως, το ΠΑΣΟΚ με απογοήτευσε, με έριξε στα Τάρταρα, με συνέτριψε. Ηδη από τη μέση της δεύτερης θητείας Σημίτη η εικόνα της κυβέρνησης (που είχε γίνει επικίνδυνα ταυτόσημη με το κράτος και το κόμμα) θύμιζε σκηνές από τον «Δικηγόρο του Διαβόλου», μια ταινία που αποκαλύπτει σε όλη της την κολασμένη φρίκη την αποτρόπαιη διαφθορά και τρυφηλότητα ενός πανίσχυρου κατεστημένου με σχεδόν απόλυτη δύναμη…
Γι’ αυτό και με πεθαίνει αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες: την παρέλαση από τα κανάλια ενός συνονθυλεύματος, άλλοι θα έλεγαν συρφετό, ετερόκλητων μεταξύ τους ανθρώπων, που όμως -στην ισχυρή πλειοψηφία τους- είχαν ένα κοινό: τον πολιτικό οπορτουνισμό και την ακόρεστη δίψα για εξουσία. Πνευματική, πολιτική, οικονομική. Διαλέξτε και πάρτε. Οι άνθρωποι αυτοί, άλλοι με προσωπικό, άμεσο συμφέρον, άλλοι εκπροσωπώντας ευρύτερα οικονομικά συμφέροντα, έσπευσαν να περιστοιχίσουν τον Γιώργο Παπανδρέου όταν πρωτοεξελέγη. Αυτοί είναι σήμερα που τον πολεμούν με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα. Δεν τους νοιάζει ότι είναι «καθαρός» και αληθινά καλός άνθρωπος, με την απλή και ατόφια έννοια αυτών των λέξεων. Δεν δέχονται να αναλάβουν την ευθύνη, που κυρίως σε αυτούς αναλογεί, για τις ήττες του ΠΑΣΟΚ. Φροντίζουν να βυθιστεί στη λήθη η λεβεντιά που έδειξε ο Γιώργος το ’96, για το καλό του ΠΑΣΟΚ, μεσολαβώντας να πείσει τον άρρωστο και στα χέρια της Μιμής πατέρα του να αφήσει επιτέλους την εξουσία. Και το ότι, δύο μήνες πριν από τις εκλογές του 2004, δέχτηκε ο Γιώργος να αναλάβει, πάλι (και) για το καλό του κόμματος, το κόστος μιας προδιαγεγραμμένης, βέβαιης ήττας που μόνον σε εκείνον δεν ανήκε.
Με τον ίδιο υπερφίαλο τρόπο δεν θα δίσταζαν να «τελειώσουν» και τον Ευάγγελο Βενιζέλο - ο οποίος πάντα τους προκαλούσε ανησυχία επειδή είναι υπερβολικά ευφυής και ικανός για να είναι ελεγχόμενος. Τα μέτρια και τα «σιγά-σιγά και προσεκτικά» του Σημίτη δεν του ταίριαζαν. Γιατί ουδέποτε υπήρξε μέτριος. Ουδέποτε ήταν «σιγανοπαπαδιά», παρασκηνιακός ή συνωμοτικός. Σκιερός και μουμιοποιημένος όπως ουκ ολίγοι «εκσυγχρονιστές». Γι’ αυτό, αν έβλεπαν ότι… άλλαζε ο άνεμος, σε μία στιγμή θα τον κατακρήμνιζαν και αυτόν. Ηδη ετοιμάζονται να βάλουν πλώρη για «τρίτο πόλο». Οπου (φαίνεται πως) πάει η ισχύς, εκεί και αυτοί…
Οχι όμως εμείς. Οι πολίτες. Αυτό το ΠΑΣΟΚ των ανθρωποφάγων και των «άλλων» δεν είναι το δικό μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου