Ξεκινώντας ήδη από το περασμένο Σαββατοκύριακο στις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζοντας με τις τηλεοπτικές εξομολογήσεις του περί «λογικής κι ευαισθησίας» και «συναισθήματος», αυτή την εβδομάδα ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναγόρευσε σε απόλυτο must την τήρηση προσωπικού και συναισθηματικού ύφους ως κατάλληλη και αποτελεσματικότερη μεθοδολογία για την άρθρωση πολιτικού λόγου και για να πειστούν οι ψηφοφόροι να τον επιλέξουν ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει βέβαια να παραδεχτώ πως πάντα μου προκαλούσαν οξεία αλλεργία οι «γόνοι» και τα «τζάκια» - είτε επρόκειτο για πολιτικά είτε για δημοσιογραφικά είτε για αριστοκρατικά (τουτέστιν «old money» που κατάφερε να κάνει το χρήμα θεσμό... τσάι και ευαισθησία). Κυρίως όμως με απωθούσαν οι γόνοι πολιτικών οικογενειών (βλ. «δυναστεία» Μητσοτάκη, οικογένεια Παπανδρέου, οικογένειες Καραμανλή, Κεφαλογιάννη, Βαρβιτσιώτη και ούτω καθ’ εξής) επειδή τους «λουζόμαστε» αυτού του είδους τους πολιτικούς κληρονόμους, στη θεσμικά πιο δημοκρατική και άμεση διαδικασία που υπάρχει στο πολίτευμά μας: αυτό της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που ιστορικά αντικατέστησε τη μοναρχία και τις πάσης φύσεως ολιγαρχίες και αριστοκρατίες! (Για τις δημοσιογραφικές «δυναστείες» και τους «γόνους», οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις διαδέχονται ευθέως τους μπαμπάδες τους στο όποιο αξίωμα ή διευθυντιλίκι, ας μη μιλήσουμε τώρα...)
Βέβαια, η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι, παρόλο που οι περισσότεροι γόνοι είτε ευτελίζουν ή σπαταλούν το έργο των προγόνων τους, είτε στην καλύτερη περίπτωση επισκιάζονται από αυτούς, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Στο κάτω-κάτω γόνος ήταν και ο ίδιος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου! Κατόρθωσε όμως με την πορεία, το έργο και την προσωπικότητά του να ξεπεράσει ακόμα και τον Γέρο της Δημοκρατίας, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Αλλά και στον τομέα των επιχειρήσεων (όπου η κληρονομικότητα είναι σχεδόν πάντα αυτονόητη και απολύτως λογική), υπάρχουν και παραδείγματα γόνων που ξεπέρασαν τους γονείς τους. Γόνος εξάλλου είναι ένας από τους αφανείς πρωταγωνιστές του σίριαλ της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, ο κ. Χρήστος Λαμπράκης, ενώ παράδειγμα γόνου που με βάση την οικογενειακή περιουσία έκανε κάτι δικό του εξίσου επιτυχημένο αλλά διαφορετικό είναι ο κ. Στέλιος Χατζηιωάννου.
Κατόπιν όλων των παραπάνω politically correct, ας ομολογήσουμε ότι ναι, όλοι εμείς (οι μη γόνοι) έχουμε απηυδήσει πλέον από την κυριαρχία της πολιτικής τού «δύο μέτρα και δύο σταθμά» που δυστυχώς εφαρμόζεται σε όλους τους χώρους της ζωής μας και κατά κόρον στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και εγώ προσωπικά, που δυστυχώς έχω λουστεί αρκετούς γόνους στην επαγγελματική ζωή μου, θα καταλάβαινα πλήρως και θα συντασσόμουν με τον Ευάγγελο Βενιζέλο όσον αφορά στην πολεμική που εξαπολύει σε κάθε του τηλεοπτική εμφάνιση, ομιλία και δήλωση, εναντίον της οικογενειοκρατίας και των γόνων.
Θα κατανοούσα και θα συμμεριζόμουν το μένος και την ορμητικότητά του και τις δηλώσεις του τύπου: «Είμαι ένας από σας», «όταν ήμουν μικρός έπαιζα στον χωματόδρομο», «εγώ δεν έχω γεννηθεί σε πολιτικά τζάκια». Τώρα όμως μου φαίνονται όλα αυτά υποκρισία. Επειδή γόνος δεν γίνεσαι μόνον από καταγωγή αλλά και από γάμο - όπως δηλαδή έγινε ο κ. Βενιζέλος όταν αποφάσισε να συνδέσει τη ζωή του με την κόρη ενός από τους πλουσιότερους Ελληνες επιχειρηματίες.
Γι’ αυτό... τρελαίνει τις αισθήσεις να παρακολουθεί κανείς τον σύζυγο (Μπακατσέλου) κ. Βενιζέλο να δίνει συνέντευξη στη σύζυγο (Ρουσόπουλου) κυρία Ζαχαρέα και μαζί να το παίζουν παιδιά του λαού που η «μοίρα» και τα προσόντα τους τούς οδήγησαν εκεί (ψηλά...) όπου βρίσκονται και να βάλλουν κατά των γόνων- οι οποίοι στο κάτω-κάτω δεν είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν τους γονείς τους... Ελεος! Γι’ αυτό και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είναι ο κατάλληλος να εκπροσωπήσει όλους εμάς που ελπίζουμε σε ένα μέλλον όπου δεν χρειάζεται να είσαι ούτε γόνος ούτε σύζυγος κάποιου μεγαλοσχήμονα για να θελήσει κανείς να εξετάσει το αν έχεις αξία. Και αυτό δεν είναι θέμα (μόνο) προσωπικό, αλλά ιδεολογικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου