Στα χέρια πιάστηκαν στο ΠΑΣΟΚ αυτή την εβδομάδα. Επόμενο ήταν. Ηταν τέτοια η επί πολλές μέρες κορύφωση των παθών, ώστε ήταν προδιαγεγραμμένο κάποια στιγμή να υπάρξει και η πιο πρωτόγονη, πηγαία, σωματική της έκφραση.
«Το ποτήρι έχει σπάσει», φώναζαν. Ναι, και ο λαός λέει πως έτσι και σπάσει το γυαλί, ακόμα κι αν ξανακολλήσει, έχει ραγίσει. Εχει αλλάξει δηλαδή. Η αλλαγή αυτή, όμως, η εξέλιξη ενός πράγματος, μιας κατάστασης, δεν συμβαίνει πάντα, σε όλα και σε όλους με το πέρας του χρόνου και την εξέλιξη της ζωής; Ολοι μας δεν συνειδητοποιούμε πως κάθε χρόνος, κάθε μήνας, κάθε μέρα είναι μια απομάκρυνση από όλα αυτά που είχαμε αρχικά «απόλυτα» στο μυαλό μας; Πως τελικά τίποτε δεν είναι δεδομένο, ούτε καν εμείς οι ίδιοι; Δεν λέω, πρόκειται για μια αέναη φθοροποιό διαδικασία, σε κάθε επίπεδο, αλλά εξαρτάται από τη δύναμη, την καθαρότητα και την απόφαση του καθενός και των συνόλων να γίνει και δημιουργία, ορμή προς κάτι καλύτερο, ουσιαστικότερο και ανθεκτικότερο. Και άρα πιο ισχυρό και αποτελεσματικό στους στόχους του. Για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνον -απ’ ό,τι φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις- το διακύβευμα είναι η με ηθικό και πρωτόγνωρα «καθαρό» τρόπο διεκδίκηση και κατάκτηση της εξουσίας -αληθινά και έμπρακτα αυτή τη φορά- για τον λαό, από ένα κόμμα στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένας άνθρωπος ηθικός και καθαρός, «καλός καγαθός» με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, που ήταν ο μεγαλύτερος έπαινος που μπορούσε να γίνει για έναν πολιτικό άνδρα.
Υπάρχουν πολλοί που ανησυχούν μήπως μετά την 11η Νοεμβρίου το ΠΑΣΟΚ διασπαστεί ή κλονιστεί εσωτερικά σε τέτοιον βαθμό που θα αργήσει πολύ να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Τα πράγματα είναι ομολογουμένως δύσκολα και εκρηκτικά τώρα, αλλά τα πάντα ρει. Σε όλα τα επίπεδα, ιδίως όταν πρόκειται για τους χώρους της πολιτικής, της προβολής, των μίντια και των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν σε αυτά τα κατεστημένα. Τα πράγματα -συχνά- είναι τόσο ρευστά, ώστε μερικές φορές εξελίσσονται σε φαρσοκωμωδία, ελάχιστες σε κάτι πολύ ξεχωριστό, μη αναμενόμενο και ανώτερο, και τις περισσότερες σε παρωδία - αλλά σχεδόν ποτέ «αθώα». Κάπως έτσι έβλεπα τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την κόρη του κυρία Ντόρα Μπακογιάννη να ανταλλάσσουν δημοσίως αβρότητες και κομπλιμέντα με τον «αρχιερέα της διαπλοκής» -όπως επί τουλάχιστον μία τετραετία λυσσαλέα αποκαλούσαν- κ. Κώστα Σημίτη σε παρουσίαση βιβλίου στο Σπίτι της Κύπρου! Ετσι παρατηρώ και την, ανάλογα με τη μέρα, διαδρομή από την πλευρά Παπανδρέου στην πλευρά Βενιζέλου και ξανά στην πλευρά Παπανδρέου ορισμένων στελεχών της κατηγορίας των φαινομενικά αντικειμενικών και δήθεν ανένταχτων. Και όλα αυτά μέσα σε ένα αρρωστημένο, ασφυκτικό και… ξεφωνημένα υποκριτικό περιβάλλον, όπου βασιλεύει ο κανόνας του «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Πρόκειται για έναν ύποπτο καθωσπρεπισμό που, ανάλογα με τα συμφέροντα, άλλοτε συνδυάζεται μια έναν «πιασάρικο» ελιτισμό και άλλοτε εξελίσσεται - πάντα με τη σφραγίδα του κατεστημένου- σε έναν άφατο και επικίνδυνο λαϊκισμό.
Σε αυτή την ασταθή και αλλοπρόσαλλη ατμόσφαιρα ξεχωρίζουν η αληθινή σοβαρότητα και ηθική υπόσταση του Γιώργου Παπανδρέου. Η - τελικά αναγκαία και αλληλένδετη, όπως καταλήγω να πιστεύω ύστερα από χρόνια- προσωπική και πολιτική καθαρότητα που οφείλει, και ο κόσμος λαχταρά, να έχει ένας αρχηγός. Ξεχωρίζουν οι καθαρές θέσεις και επιλογές και οι ολοκληρωτικές, όπως φαίνεται, ρήξεις στις οποίες προχωρά -σε κάθε του μετεκλογική ομιλία και ενέργεια- με νοοτροπίες ένοχα βολικές και κορυφαία ιδιοτελείς καθώς και με κατεστημένα που μόνο με τρόπο αξιοκρατικό και δημοκρατικό δεν δημιουργήθηκαν. Τα οποία κατεστημένα διαιωνίζονται διογκούμενα και ισχυροποιούμενα, κάνοντας αφαίμαξη στις δικές μας ζωές και τύχες, καθώς και στην εξέλιξη, πρόοδο και ευημερία της χώρας μας με το τόσο πρόστυχο πρόσχημα: «Η πολιτική δεν είναι για τα “καλά παιδιά”»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου