Το φεγγάρι που σιγά-σιγά αποκαλύπτεται πάνω από το μεγαλύτερο ύψωμα της Πάρου μοιάζει, αλήθεια, ψεύτικο. Είναι μια τέλεια σχηματισμένη ημισέληνος, με χρώμα κεχριμπαριού, το οποίο είναι τόσο έντονο που κυριαρχεί στο τοπίο καθώς ξανοίγει τον ουρανό και ρίχνει τον φωτεινό του δρόμο στη θάλασσα. Ο δρόμος αυτός μοιάζει με ένα μυστικό μαγικό νήμα που εκείνη τη στιγμή θα συνδέει τα δύο νησιά που βρίσκονται απέναντι το ένα από το άλλο. Είναι ένας μυστικός δρόμος επικοινωνίας που δεν γνωρίζεις πόσο θα διαρκέσει ή εάν θα τον ξαναδείς ποτέ. Ετσι.
Και πράγματι. Την επόμενη νύχτα το φεγγάρι δεν υπήρχε. Αφαντο. Μου λένε ότι τις προάλλες ήταν στη χάση του και σε μια-δυο μέρες θα ξαναβγεί. Διαφορετικό κάθε μέρα, όπως σταθερά και περιοδικά είναι πάντα διαφορετικό. Οπως και η ανθρώπινη φύση. Οσο κι αν θέλουμε -οι περισσότεροι εξ ημών- να μετατρέψουμε τη ζωή μας σε ένα φωτεινό, χαρούμενο, ζωντανό παραμύθι, είναι αδύνατον. Οι συνθήκες, η ζωή, πάνω απ’ όλα οι ανέλεγκτες πλευρές του εαυτού μας, το καθιστούν αυτό αδύνατο… Διαβάζω ότι ερευνητές στη Γερμανία ανακάλυψαν προς μεγάλη τους έκπληξη ότι τα ζώα μπορεί να έχουν κοινά με τους ανθρώπους πολλά συναισθήματα, αλλά όχι τα πιο ταπεινά. Ετσι, οι χιμπατζήδες εξοργίζονται μονάχα με την αδικία που συντελείται σε βάρος τους, και όχι όταν απλώς δεν πετυχαίνουν τον επιδιωκόμενο στόχο τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις -σημειώνουν οι ερευνητές- οι χιμπατζήδες ούτε φθόνο νιώθουν ούτε οργή, απλώς μια απογοήτευση από τον ίδιο τους τον εαυτό - σε αντίθεση με τους πιο εξελιγμένους συγγενείς τους, τους ανθρώπους.
«Μη φοράς το φόρεμα των διακοπών / Μη γελάς ποτέ / Γύρω σου θα υπάρχει κολακεία και αποπλάνηση και πειράγματα / …Κι εγώ βρίσκομαι παρατεταγμένος, σα γεράκι που κυκλώνει», απειλεί ο ζηλιάρης σύζυγος σε ποίημα του Νατάν Αλτερμαν. Αυτή η καταναγκαστική στάση, μια στάση αέναης σεξουαλικής κατάκτησης, κατοχής και ιδιοκτησίας, που ο «άνθρωπος του σκότους» επιδεικνύει απέναντι στη γυναίκα του η οποία επιθυμεί να γελάσει και να ντυθεί και να χαρεί το πανηγύρι της ζωής, αντικατοπτρίζει και τη διαχρονική σύγκρουση μεταξύ των πιο θεμελιακών και συχνά αντικρουόμενων στοιχείων της ανθρώπινης υπόστασης και ζωής, αλλά και με τη συχνά ολέθρια προσπάθεια του ανθρώπου να εξελιχθεί σε «κάτι άλλο», ίσως ανώτερο, ίσως και όχι, πάντως διαφορετικό, δύσκολο, μοναδικό, μάλλον φευγαλέο.
Ολοι έχουμε μια σκοτεινή πλευρά. Η αθέατη όψη του φεγγαριού ή και του ήλιου. Οφείλεται, πιστεύω, εν πολλοίς, στα εγγενή παράδοξα, εκ φύσεως απαράδεκτα αλλά και αναπότρεπτα της ίδιας της έννοιας της ζωής. Η ισορροπία και ο ενσυνείδητος παραμερισμός αυτών των στοιχείων χάριν της επίτευξης μιας κάποιας… ζωής είναι το στοίχημα των ανθρώπινων κοινωνιών και κάθε ανθρώπου χωριστά. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είναι όλα τόσα απλά, χαρούμενα και φωτεινά.
Η ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή είναι μια πορεία φτιαγμένη από αγκάθια. Ο λογαριασμός του ανθρώπου με την ίδια του την ύπαρξη και μοίρα δεν έχει ακόμα κλείσει. Ισα-ίσα, η υπόθεση αυτή όλη είναι τόσο παλιά που μοιάζει μόλις να αρχίζει. Ξανά από την αρχή. Ισως αυτή να είναι η λύση. Ισως να είναι μια κάποια λύση. Ισως να είναι η τραγωδία (μας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου