Ο Καραμανλής αποφάσισε να ανοίξει μέτωπο με τους «προνομιούχους». Αυτό κι αν είναι διχασμός… εθνικός και πραγματικός, αλλά και προσωπικός και ψυχολογικός! Δηλαδή τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με ουκ ολίγους υπερπροβεβλημένους υπουργούς και στελέχη του… Τώρα γίνεται κατανοητό γιατί -σύμφωνα με φήμες που διαρκώς φουντώνουν- θέλει σε τουλάχιστον 18 μήνες να ξαναπάει σε εκλογές και αυτή τη φορά με λίστα! Δεν αντέχει άλλο αυτόν τον διακυβερνητικό αλλά και προσωπικό διχασμό προσωπικότητας και στόχων που βιώνει, και επιθυμεί επιτέλους να γίνει άρχων του εαυτού του και της κυβέρνησής του, απομακρύνοντας τους εκβιαστικούς και διεφθαρμένους ή ενίοτε σκέτο βαρεμένους «προνομιούχους» του…
Και ας πούμε πως ο Καραμανλής φαίνεται -τουλάχιστον μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές- να ταρακουνήθηκε και να ξύπνησε και να αποφάσισε να προβεί σε ριζικές τομές και ρηξικέλευθες πλην ανθρώπινες μεταρρυθμίσεις. Αλλά πόσο μπορεί να επαρκέσει ένας (καθαρός) άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι πρωθυπουργός, αντιμέτωπος με το… χάος; Και αυτό επειδή, όσον κι αν έχει αλλάξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, και όσο καλά κι αν έχουν φανεί -από προηγούμενες θητείες τους αλλά και από τον εν γένει βίο και πολιτεία τους- ορισμένα στελέχη του (π.χ. Στυλιανίδης και Αβραμόπουλος), πάσχει σοβαρά το σύστημα. Η δε υλοποίηση και η ευθύνη του πολιτικού σχεδιασμού στο Μαξίμου παραμένουν στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι αποδεδειγμένα το μόνον που έκαναν ήταν να αντιμετωπίζουν «επικοινωνιακά» τις κρίσεις που -μοιραίως- δημιουργούνταν εξαιτίας της πλήρους απουσίας ουσίας και έργου, και να αποκόπτουν τον πρωθυπουργό από την πραγματικότητα και τις υποχρεώσεις του.
Γι’ αυτό και δυσπιστώ, όπως όλοι μας υποθέτω, όταν ακούω τα ρητορικά ψευτοαριστερίστικα περί «προνομιούχων». Κάτι μας θυμίζει αυτό: τους πάλαι ποτέ «έχοντες και κατέχοντες» που κατήγγειλε ο Σημίτης όταν πρωτοανέλαβε την πρωθυπουργία. Λίγους μήνες αργότερα δινόταν εντολή στα ΜΑΤ να δείρουν τους συνταξιούχους έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, και στα ψιλά περνούσαν ψίθυροι για νυχτερινές επισκέψεις μεγαλοεκδότη στον πρωθυπουργό. Λίγα χρόνια αργότερα, η (δεύτερης τετραετίας) κυβέρνηση Σημίτη σημείωνε τεράστια εθνική επιτυχία όσον αφορά στην αντιμετώπιση του Εργασιακού και του Ασφαλιστικού, με το διαβόητο νομοσχέδιο Γιαννίτση, ενώ δεν υπήρχε κοσμικό εβδομαδιαίο περιοδικό που να κυκλοφορεί χωρίς μερικές φωτογραφίες «κοτεράτων» υπουργών παρέα με επιστήθιους μεγαλοεπιχειρηματίες και… μεγαλοπαράγοντες φίλους τους.
Γι’ αυτό, ίσως καλύτερα, να αφήσουμε στην άκρη το μεγάλο (ιδιωτικό) κεφάλαιο κι ας ασχοληθούμε με τους -ως επί το πλείστον, αθέμιτα- προνομιούχους πολιτικούς που νέμονται την εμπιστοσύνη, τον μόχθο και τις οικονομίες όλων ημών των (απλών) πολιτών, ισχυριζόμενοι ότι το πράττουν για το καλό μας. Και τέτοιοι φαίνεται πως υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλοί, και στα δύο μεγάλα κόμματα.
Συνήθως δε οι άνθρωποι αυτοί επιδεικνύουν μια πολιτική στάση βασικό στοιχείο της οποίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το «όπου φυσάει… το απτό συμφέρον». Ορισμένες φορές μάλιστα -όπως φάνηκε τόσο κωμικοτραγικά με τις καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν της ήττας του ΠΑΣΟΚ μετά το βράδυ των εκλογών- η αλλαγή «συντρόφων», εχθρών, αντιπάλων, πολιτικών (sic) θέσεων και απόψεων δεν είναι παρά θέμα μερικών ωρών και ποσοστών για τους ανθρώπους αυτούς… Οι οποίοι, ενώ αναδείχτηκαν με μεγάλη ορμή και αποφασιστικότητα και πάθος από κάποιον αρχηγό (εν προκειμένω τον Γιώργο Παπανδρέου), ωστόσο δεν διστάζουν τώρα να τον ξεπουλήσουν με περισσή… περίσκεψη, αυταπάρνηση και πολύ συνοπτικές διαδικασίες - πάντα χάριν της αποφυγής του διχασμού και εν ονόματι της ενότητας και της νικηφόρας πορείας του ΠΑΣΟΚ και των λαϊκών αιτημάτων, βεβαίως βεβαίως… Και πες ότι δεν ντρέπονται τους άλλους. Πες ότι βρίσκουν κάποιον τρόπο να ξεπεράσουν τις αντιφατικές και διχαστικές τους πρακτικές και συνωμοσίες, δικαιολογώντας τις πράξεις και την οπορτουνιστική στάση τους στον εαυτό τους, πειθόμενοι και επιχειρώντας να πείσουν και τον κόσμο πως οι άλλοι και όχι οι ίδιοι είναι «κακοί». Πες πως τα καταφέρνουν όλα αυτά. Δεν φοβούνται όμως τον ύστατο διχασμό, αυτό που είχε πει -«κεντώντας», ίσως και άθελά του- κάποτε σε συνέντευξή του ο ορίτζιναλ λαϊκός τραγουδιστής Σταμάτης Γονίδης: «Ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης είναι μια μέρα, πηγαίνοντας κάπου, μη δω ξαφνικά τον εαυτό μου να έρχεται»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου