«Oλα έχουν ένα τέλος» είναι ο βουρκωμένος αποχαιρετισμός των ντόπιων με τους οποίους αυτές τις μέρες των διακοπών ήρθαμε αναπάντεχα αλλά και τόσο εύκολα κοντά, λόγω της εκπληκτικής ποιότητας παραμονής και διαμονής που προσφέρουν στο νησί τους. Εγώ όμως επιλέγω να κρατήσω την «καλή αντάμωση πολύ-πολύ γρήγορα» του Μάρκου και του Πιπίνου και το «αν το θέλετε να γυρίσετε σύντομα, ό,τι και να θέλετε δηλαδή, αν το θέλετε πραγματικά, θα φροντίσετε με οποιοδήποτε και κάθε τρόπο να το κάνετε. Εξαρτάται από εσάς βασικά» της αρχοντικής ευγενέστατης κυρίας στην παραλία. Και τη μυστική μικρή ευτυχία και ανακούφιση όταν συνειδητοποίησα ότι σχεδόν όλοι οι χοντράνθρωποι, οι απαίδευτοι και αυτοί με τη χυδαία συμπεριφορά είναι ξένοι (Αγγλοι και Ιταλοί), αν και η συντριπτική πλειονότητα των τουριστών είμαστε Ελληνες.
Οι συνθήκες με κάνουν επίσης να ανακαλύψω, ύστερα από χρόνια, πράγματα που πάντα υποπτευόμουν, π.χ. πως είναι πολύ εύκολο, ανησυχητικά εύκολο, να γνωρίσεις σε κάποιο βάθος ανθρώπους με τους οποίους δεν έχεις κανένα απολύτως κοινό πέραν της συγκυρίας που σας έφερε κοντά και να δεθείς μαζί τους, όταν έχεις κατεβάσει τις αντιστάσεις και άμυνες επειδή κουράστηκες και πιστεύεις ότι δεν διατρέχεις κίνδυνο να απειληθείς ή να δεθείς. Πως είναι δύσκολο να προσαρμοστεί κανείς στις κακές συνθήκες. Πανεύκολο όμως να προσαρμοστεί στις καλύτερες συνθήκες, ακόμη και αν είναι πολύ διαφορετικές από τις συνηθισμένες ή ακόμη και τις αναμενόμενες. Και πως όταν απελευθερώνεται το μυαλό και το μέσα σου, αντιλαμβάνεσαι ότι ναι, ακόμη και από εκείνη τη στιγμή και πέρα -άγνωστο για πόσο- διαφορετικά σενάρια ζωής είναι πράγματι ανοιχτά για σένα. Εξαρτάται από εσένα.
Κρατώ τους γαλαξίες που φαίνονται ξεκάθαρα όταν σηκώνεις το κεφάλι και προσηλώνεσαι στον ουρανό στα απόλυτα σκοτάδια, τη συνειδητοποιημένη πλέον και βιωμένη γνώση ότι όταν συνηθίζουν τα μάτια στο μεγάλο σκοτάδι αρχίζεις να διακρίνεις και να βλέπεις πράγματα που προηγουμένως, ερχόμενος από φως, δεν έβλεπες, ίσως δεν θα έβλεπες ποτέ. Και ότι, τη στιγμή που αρχίζεις να τα βλέπεις ξεκάθαρα, αλλάζουν τελείως τα πράγματα. Η μεγάλη εικόνα που έχεις της πραγματικότητας όπως τη βλέπεις. Αντιστρέφεται. Ο ουρανός από μαύρος με μικρούς απόμακρους κόκκους γίνεται πάλλευκος σαν χυμένο γάλα. Κρατώ και την επίγνωση ότι ακόμη και εκεί, στο σύμπαν, υπάρχουν δύο στοιχεία που αντιπαλεύουν: το φως -οι γαλαξίες και τα αστέρια- και η μαύρη ύλη. Και ότι ακόμη και εκεί εισχωρεί η δυνατότητα της ανθρώπινης επιλογής: ποιο θα (επιλέξεις να) σου φανεί ότι κυριαρχεί από τα δύο.
Στο λιμάνι ανακαλύπτουμε πως το πλοίο της επιστροφής είναι κυπριακής σημαίας. Μαθαίνω ότι πλέον επιτρέπεται σε πλοία από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να διεξάγουν ακτοπλοϊκά δρομολόγια εντός Ελλάδας, αλλά πως στην πράξη, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι μονάχα ελληνικά που μπορούν και το κάνουν. Και να, ένα πιο δικό από τα δικά μας πλοίο, ένα κυπριακό. Από τα μεγαλύτερα και ασφαλέστερα, μας λένε.
Πράγματι ο ποιητής έλεγε: «Οπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Πόσο πιο ωραίο όμως είναι, σήμερα εν έτει 2007, και χάρη λίγο στις περισσότερες κυβερνήσεις, λίγο στις διεθνείς συγκυρίες και αλλαγές, λίγο σε εμάς τους Ελληνες και λίγο και στην τύχη, όταν κάποιες στιγμές μπορείς να πεις: «Οπου και να πάω η Ελλάδα με γλυκαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου