Τους ζηλεύω, το ομολογώ. Ολους όσοι θα ταξιδέψουν αύριο στο Παρίσι, συνοδεύοντας τον Ελληνα πρωθυπουργό στη συνάντησή του με τον Σαρκοζί, στόχος της οποίας είναι και η καλλιέργεια ενός ευρωπαϊκού προφίλ. Ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο, το Παρίσι και η γαλλική αύρα φαντάζουν ένα πάντα ελκυστικό αντίδοτο στις πυρκαγιές που μας κατακαίνε εδώ, από τη μια ως την άλλη γωνιά της χώρας.
Εξάλλου, είναι γνωστό πως πάσχουμε, ως έθνος, από γαλλολατρεία. Λογικό. Στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του 1821, η Ελλάδα, αποκομμένη από τον Διαφωτισμό λόγω τουρκικού ζυγού, έγινε μέσω της (φιλελληνικής) Γαλλίας, κοινωνός των φιλοσοφικών ρευμάτων και της σκέψης της εποχής. Ακόμα και η κυρία Ρεπούση και η ομαδούλα της πρέπει να το αναγνωρίζουν αυτό ως ιστορική πραγματικότητα. Εκτοτε ακολούθησε μια μακρά αδιάλειπτη σχέση πάθους Ελλάδας - Γαλλίας: το γαλλικό κόμμα της μετεπαναστατικής Ελλάδας, η μη ανάμιξη της Γαλλίας στον Εμφύλιο που πολλά χρόνια μετά τον τερματισμό του δίχαζε την Ελλάδα, ο γαλλικός -και έπειτα παγκόσμιος- Μάης του ’68, η θεωρητική και πολιτική στήριξη που μας παρείχε η χώρα αυτή, οι πολιτικοί και διανοητές της στα δύσκολα χρόνια της χούντας, το «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία», ο Μιτεράν, η διαχρονική επιρροή της περίφημης γαλλικής σκέψης και κουλτούρας…
Τις προάλλες, όμως, ακριβώς στη χώρα αυτή που δεν έχει αφήσει ιδεολογία που να μην έχει μετατρέψει σε θεωρία, η υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σαρκοζί, η Κριστίν Λαγκάρντ, παρότρυνε αυστηρά τους Γάλλους να πάψουν να είναι τόσο προσηλωμένοι στην «παλιά εθνική τους συνήθεια του σκέπτεσθαι», να σηκώσουν τα μανίκια και να αρχίσουν να πράττουν περισσότερο. Κι εδώ έγκειται το όλο θέμα. Η Γαλλία μπορεί, ιστορικά κάθε τόσο, να περιπίπτει σε μία ποιητική, αισθησιακή και πάντα ενδιαφέρουσα παρακμή, αλλά στο τέλος αυτής της πορείας, πάντα ανασκουμπώνεται και με περισσότερο ή λιγότερο δραστικούς τρόπους, αναγεννάται εκ νέου και πάλι προς τη δόξα τραβά. Η πολύ γαλλική αυτή τάση φαίνεται και τώρα, μεταξύ άλλων, από την ανάδειξη του «φαινομένου» Σαρκοζί στη γαλλική προεδρία: πρόκειται για έναν ηγέτη-ορχήστρα που με τις πρώτες κινήσεις του κατόρθωσε να δείξει πως στη σύγχρονη ιδιαίτερα πολύπλοκη πραγματικότητα δεν νοούνται πλέον διακρίσεις τύπου «αριστεράς» και «δεξιάς» νοοτροπίας και πολιτικής.
Κάπως έτσι, θα είναι πολύ δύσκολο να βγει ευνοημένος ο κ. Καραμανλής από τη συνάντηση αυτή με τον Γάλλο ηγέτη. Με την Ελλάδα να καίγεται, τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να πέφτουν, τις εσωκυβερνητικές έριδες να οργιάζουν ανεμπόδιστες και τον ίδιο να μοιάζει απρόθυμος και αναποφάσιστος να προβεί σε τομές, ζυγίζοντας και υπολογίζοντας καθετί, σε βαθμό που χάνεται η ουσία, ο Ελληνας πρωθυπουργός χάνει συντριπτικά, στη σύγκρισή του με τον Γάλλο ηγέτη. Γι’ αυτό και είναι φυσικό τώρα, λέγοντάς μας «Je t’aime», να εισπράττει ένα «Moi non plus».
Και δεν είναι θέμα διαίτης ή μαυρίσματος ή εν γένει ίματζ. Αλλά ουσίας. Ας άφηνε στην άκρη τους διαφόρους Ρουσόπουλους, Λούληδες και συμβούλους εικόνας και επικοινωνίας κι ας ασχολούνταν -ακόμα και αυτήν την ύστατη προ των εκλογών στιγμή- στιβαρά με ορισμένα βασικά ζητήματα… Εκεί να δείτε εκτόξευση που θα είχε η συλλογική μας λίμπιντο - και η δική του απήχηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου