Η υποκρισία και τα αφ’ υψηλού δασκαλίστικα ορισμένων που παγίως αυτοχρίζονται φρουροί του politically correct και των αρχών του Διαφωτισμού πάντα με ενοχλούσε. Το ίδιο και η επικίνδυνη εμπάθεια και απανθρωπιά, ιδίως όταν πλασάρεται ως πολύ χάι και σνομπ σε κομψό κι ασφαλές περιτύλιγμα.
Εν προκειμένω αναφέρομαι σε εκείνους -τους προβεβλημένους, τύποις κι ατύπως θεσμικούς παράγοντες- που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «παθογένεια» και ιδιόμορφη πάθηση της ελληνικής κοινωνίας την ειδεχθή βία και τα βασανιστήρια στα οποία προέβησαν αστυνομικοί, φορείς κρατικής εξουσίας, και να «συνταγογραφήσουν» ως αντίδοτο την καλλιέργεια «κατάλληλης» παιδείας για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και του μέσου Ελληνα πολίτη.
Αναμφισβήτητα, η παιδεία διαμορφώνει τον άνθρωπο και τη συμπεριφορά του. Η Ιστορία όμως έχει πλειστάκις αποδείξει πως η παιδεία, η ευφυΐα, ο πολιτισμός και η επίκληση υψηλών ιδανικών ουδέποτε στάθηκαν εμπόδιο σε θηριωδίες ή ανομίες. «Εχουμε την Τέχνη ώστε να μην καταστρεφόμαστε από την αλήθεια», γράφει ο Νίτσε. Οι ναζί το ερμήνευσαν κάπως αλλιώς.
Φυσικά, οτιδήποτε -ακόμα και η πιο αποτρόπαιη, ουσιαστικά χυδαία, άδικη ή παράλογη θέση, πρακτική ή σκοπός- μπορεί να δικαιολογηθεί, να επιβληθεί μέσω της προσωποποίησής του. Και ακόμα και ο πιο ευγενής στόχος, άνθρωπος ή πράξη, μπορεί να διασυρθεί, να καταστραφεί, να καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου, ως θηριώδης, γραφικός, επικίνδυνος, εάν δαιμονοποιηθεί και εκχυδαϊστεί συστηματικά. Η αλήθεια λάμπει μονάχα εάν σταθεί τυχερή και υπάρξουν αρκετοί ή αρκετά ισχυροί υποστηρικτές της. Και μια αλήθεια είναι πως άλλο η χυδαιότητα και άλλο το έγκλημα. Στην περίπτωση των βιντεοσκοπημένων αστυνομικών βασανιστηρίων συμπίπτουν. Δεν είναι όμως ο κανόνας. Η χυδαιότητα δεν είναι πάντα ούτε καταδικαστέα ούτε τιμωρητέα. Και η φαινομενικά ευπρεπής ανωτερότητα είναι συχνά ένοχη.
Στην ταινία «Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ» αυτό φαίνεται σε μια στιχομυθία ανάμεσα σε έναν απελπισμένο ετοιμοθάνατο που ο Ρίπλεϊ έχει διαφθείρει, παρασύρει και μετατρέψει σε πληρωμένο δολοφόνο, και στον άκρως εκλεπτυσμένο και θηριωδώς διεστραμμένο εγκληματία που είναι ο ευαίσθητος κ. Ρίπλεϊ:
- «Τελικά δεν είμαι σίγουρος ότι το έκανα για τα χρήματα».
- «Οχι, βέβαια. Εξάλλου είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι»…
Δεν πάσχει ούτε η ευαισθησία ούτε η φύση του Ελληνα, όπως ισχυρίστηκαν μερικοί. Πάσχει η έννομη τάξη επειδή εκείνοι που είναι θεσμικά επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξή της… σφυρίζουν κλέφτικα. Πάσχει όμως σοβαρά και το κεφάλι (ίσως και οι προθέσεις;) εκείνων που, στο όνομα ενός κακώς νοούμενου προοδευτισμού του κατεστημένου, δεν χάνουν ευκαιρία να μετατρέψουν οποιοδήποτε έγκλημα ή παθολογία του συστήματος σε «παθολογία ή τάση χαρακτηριστική της ελληνικής κοινωνίας». Κατά δαιμόνια σύμπτωση, αυτοί οι ίδιοι είναι που κουκουλώνουν τα κομψά εγκλήματα, τα ευπρεπή. Διαπράττουν φωτογενείς -και σχεδόν πάντα ατιμώρητες- θηριωδίες. Σαν να λέμε, απέξω κούκλα, από μέσα πανούκλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου