Μια τρέλα. Αυτό ήταν η εβδομάδα που πέρασε. Από τη Σαχάρα στο ολοκαύτωμα, περάσαμε δίχως ανάσα. Και μέσα σε όλα, ο πυρετός για τις εκλογές που ουδείς πραγματικά -φοβούμαι ούτε ο πρωθυπουργός- ξέρει πότε θα γίνουν.
Ανοίγεις την τηλεόραση να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τα δεινά της επόμενης μέρας αυτής της πύρινης εποχής που διανύουμε και ακούς -δημοσιογραφικούς και πολιτικούς- παράγοντες του ΠΑΣΟΚ να μας τρομοκρατούν, επειδή… κινδυνεύει το σύστημα να καταρρεύσει και να βυθιστεί ολόκληρη η χώρα σε εκτεταμένο μπλακ άουτ. Κι εκεί που αλλάζεις κανάλι, σκεπτόμενος «ας περίμεναν τουλάχιστον να γίνει κάτι πρώτα, αφού αργά ή γρήγορα κάτι θα γινόταν!», πέφτεις πάνω στους Σιούφα και Στεφάνου, που σαν δαιμονισμένα στρουμφάκια μοιράζουν στο Σύνταγμα ντάλα μεσημέρι με 46 βαθμούς υπό σκιάν φυλλάδια για… εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας… Οδηγώντας στους δρόμους, βλέπεις τη μισή Αθήνα βυθισμένη στο σκοτάδι των επιλεκτικών διακοπών ηλεκτρικού, ενώ την ίδια ώρα ακούς τη διοίκηση της ΔΕΗ να… ορκίζεται πως διακοπές δεν γίνονται…
Πας να χαρείς με την -ομολογουμένως ιστορικής σημασίας- συμφωνία Καραμανλή - Πούτιν στην Κωνσταντινούπολη για τον αγωγό φυσικού αερίου, και αντ’ αυτού ανακαλύπτεις πως το βασικό θέμα που μας απασχολεί είναι τι θα κάνει τώρα ο Καραμανλής με το νέο πισώπλατο «κάρφωμα» της Ντόρας… Μα για όνομα! Εάν δεν κάνει τη δουλειά της, ας τη μαζέψει - στην τελική, ας την αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν πρωθυπουργός που θέλει να τον επανεκλέξουμε πραγματικά να πιστεύει ότι κερδίζει την εμπιστοσύνη μας ανώδυνα οργιζόμενος εάν ο ίδιος εμφανίζεται ως σπαρακτικά «λίγος» και η χώρα γίνεται «ρόμπα» στο εξωτερικό εξαιτίας μιας γυναίκας που ο ίδιος στο κάτω κάτω έχει τοποθετήσει στο υπουργείο Εξωτερικών…
Πρόκειται για καταστάσεις σουρεαλιστικές, σαν φαρσοκωμωδία που όλοι οι πολίτες παρακολουθούμε και στην οποία ταυτόχρονα συμμετέχουμε. Ουδείς γελάει πλέον όμως και καμία διάθεση ελαφρότητας έχει μείνει σε κανέναν μας. Σε αυτήν την πύρινη ζώνη στην οποία έχουμε εισέλθει, τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. Ξεχωρίζουν τα ουσιώδη από τα μη, και οι επαρκείς από τους μη. Παύουν να σε νοιάζουν τα… «θεατρικά» της πολιτικής, ή τα ψυχικά γνωρίσματα, ψυχολογικά προβλήματα και προθέσεις εκείνων που σε κυβερνούν. Στα δύσκολα, ανακαλύπτεις πως αυτό που πρωτίστως σε ενδιαφέρει είναι εάν το σύστημα λειτουργεί σοβαρά, σωστά, άρα (με λίγη τύχη) και αποτελεσματικά, για την ασφάλεια και ευημερία του τόπου και των πολιτών. Εκείνος που μπορεί καλύτερα να το εγγυηθεί αυτό θα είναι και ο νικητής του εκλογικού «παιχνιδιού» - έστω κι αν αυτός είναι απλώς ο… λιγότερο λίγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου