«Το επικίνδυνο βιβλίο για αγόρια» («The dangerous book for boys»): με αυτόν τον προκλητικό τίτλο κυκλοφόρησε πέρυσι τέτοια εποχή ένα πρωτότυπο βιβλίο για αγόρια -μικρά και ενήλικα…- δύο αδελφών, των Κον και Χαλ Ιγκούλντεν. Ηταν αουτσάιντερ και έγινε μπεστ σέλερ, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Επρόκειτο για μία έκκληση -υπό μορφή συμβουλών επί παντός επιστητού- για ένα ανανεωμένο αίσθημα περιπέτειας, ζωής και δημιουργικότητας στις ζωές των αρρένων. Μία προετοιμασία ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε στη ζωή τους με επιτυχία… Σήμερα σας παρουσιάζουμε ένα δικής μας εμπνεύσεως «Επικίνδυνο βιβλίο για ψηφοφόρους»…
Πρώτον: No more nice guy - ή, επί το ελληνικότερον, τέρμα το «είναι όμως καλό παιδί, μωρέ…». Εντάξει, και ο Κώστας «καλό παιδί είναι» και ο Γιώργος κ.λπ. Ο μόνος στο προσκήνιο Ελληνας πολιτικός που έχει λάμψει σε πρωταγωνιστικούς ρόλους «Ιάγου» είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και ακόμα κι αυτός φιγουράρισε σε ρόλο γκεστ σταρ ως «συγκινημένος πολιτικός παππούλης της Δεξιάς» στο συνέδριο- υπερπαραγωγή της κυβερνώσας παράταξης. Αυτό το εθνικό συλλογικό αίτημά μας για «καλά παιδιά» ας το αποβάλουμε πια. Πηγάζει, πιστεύω, από την πλύση εγκεφάλου που επί δεκαετίες μας έκαναν οι μαμάδες να βρούμε όλοι «ένα καλό παιδί». Αλλο όμως γαμπρός, άλλο πρωθυπουργός…
Για να μη θυμηθούμε δηλαδή πως, σε αντίθεση με τα καλά κορίτσια που -υποτίθεται πως- πάνε στον Παράδεισο, η συντριπτική πλειονότητα των «καλών παιδιών» αποδεικνύεται πως ακολουθεί τον δρόμο της Κόλασης ό,τι κι αν διατυμπάνιζε. Γι’ αυτό, τέρμα τα καλά παιδιά. Ζήτω τα αποτελεσματικά.
Δεύτερον: Εδώ και τώρα, απενοχοποίηση του «πίσω»! Οταν ο Ανδρέας έλεγε «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», κάτι γινόταν. Τώρα που ο Κώστας λέει «Η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω», γίνεται πλέον ανέκδοτο. Στο κάτω-κάτω, δεν θα έβλαπτε εάν γυρνούσε λίγο πίσω ο ίδιος και έπαιρνε κανένα μάθημα από τον θείο του, τον μεγάλο Καραμανλή, όσον αφορά στη διακυβέρνηση…
Τρίτον: Οπου ακούτε πολλά για «αρχές και αξίες», κρατάτε μικρό καλάθι. «Τα ρυθμιστικά συστήματα που δεν βασίζονται σε αρχές και αξίες, αλλά σε ένα πλήρως διάφανο και καθορισμένο σύστημα κανόνων, παρέχουν περισσότερη ελευθερία για τους ρυθμιζόμενους»: δεν το λέω εγώ, σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ («Financial Times», 6/7).
Φτάσαμε στην ουσία του θέματος, την ελευθερία. Τη λέξη εκείνη που κανένας πολιτικός δεν μας τάζει - εφόσον βέβαια δεν συνοδεύεται από τη λέξη «αγορά». Ακούγεται πράγματι εξωτική και επικίνδυνη λέξη. Αυτή τη στιγμή όμως μου φαίνεται ότι η μοναδική «πολιτική» υπόσχεση που θα μπορούσε να ασκήσει μια κάποια γοητεία σε μας τους πολίτες-ψηφοφόρους, θα ήταν εκείνη που θα περιείχε αυτή τη λέξη. Εστω και αν επρόκειτο μονάχα για επιβεβαίωση του κυνικού στίχου-υπόθεσης της Τζάνις Τζόπλιν: «Η ελευθερία είναι απλώς μία άλλη λέξη γι’ αυτό που κάνει κάποιος που δεν του έχει μείνει τίποτε να χάσει»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου